هوش مصنوعی: از آن لحظه که از دوستان دور شدم، هر روز اشک‌هایم مثل باران از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تن من به تمامی جهان متصل شده و روح من در خدمت محبوبم است. قدم‌های من زمین را پیموده و دلم در کنار دوستانم قرار دارد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم تمام عمرم را در خانه‌ات بگذرانم، اما چه کنم که بهشت جایی برای گنهکاران نیست.

هوش مصنوعی: با تمام وجودم تا در برابر کوی تو بروم، جانم را به سختی می‌دهم، شاید یک روزی اتفاق بیفتد که کسی مرا به نزد تو بیاورد و آرامش را به قلبم بازگرداند.

هوش مصنوعی: اگر زاهد (مرد عابدی) لذت نوشیدن شراب را درک نکند، اشکالی ندارد؛ زیرا کسانی که هوشیارند، خودشان نیز طعم و لذت جرعه‌های مستی را نمی‌شناسند.

هوش مصنوعی: خوشا به حال آن شخصی که دیوانه و سرمست است و در محافل شبانه، هم‌نشین عاقلان و رندانش می‌باشد، و هم اینکه با بزمندگان و می‌نوشان هم‌پایه و هم‌دل است.

هوش مصنوعی: ای باد نوروزی! از کنارش بگذری و به زلفش نگاهی بیندازی، تا ببینی حال گرفتاران عشق چه می‌شود.

هوش مصنوعی: تو دردی نداری و به همین خاطر شاید برایت سخت باشد که بخششی به من کنی. اما هر کسی که درد و رنجی ندارد، چطور می‌تواند حال کسانی را که در رنجند بفهمد؟

هوش مصنوعی: بوی خوش زلف مشکی تو تنها چیزی است که روح و عطر را در جانم می‌درد و این همه عطر خوب که در بازار هست، برایم ارزش و جذابیتی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند بخت عاشقان خسته در خواب هستی، رقیبت از وضعیت تو باخبر است و از اشک بیداران آگاه است.

هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی و جذابیت او را درک کردی، حالا نام تو به عنوان یک علامت بر بازوی زیبای او نقش بسته است.