هوش مصنوعی: چه کسی به دوستان سلام غریبان را می‌رساند؟ چه کسی پیام غریبان را به خانه و کاشانه‌ی ما می‌آورد؟

هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی! خواهش می‌کنم نزد عشق من بگذار کمی توقف کنی و سلامی به دوستان قدیمی‌ام برسان.

هوش مصنوعی: در زمان شام، من خیلی خسته هستم و به صورت ناراحت و با حالتی دلbroken گریه می‌کنم، زیرا این گریه می‌تواند برای غریبان و دورافتاده‌ها ارزشی بیشتر از نماز شام داشته باشد.

هوش مصنوعی: دنیا هر لحظه به من طعمی جدید از غم می‌چشاند، گویی شبیه شربتی است که به جای لذتی خوشایند، تنها تلخی ناکامی را به کام غریبان می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر در غربت روزی تاریک و غم‌انگیز باشد، جای تعجب ندارد که آفتاب بر بام غریبان نتابد.

هوش مصنوعی: از شدت غم و تنهایی، اشک‌هایی چون موج خون از چشمانم به اوج می‌رسد، زمانی که نام مهاجران به یادم می‌آید.

هوش مصنوعی: امید رسیدن به معشوق بسیار زیبا و با شکوه است، اما امید داشتن به اینکه روزگار خواسته‌های دورافتاده‌ها را برآورده کند، وجود ندارد.