جلال عضد » دیوان اشعار » غزلیّات » شمارهٔ  ۲۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بیا که داد صبوح از بهار بستانیم</p></div>
<div class="m2"><p>برات بی غمی از روزگار بستانیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بیا که هر چه بدان دسترس بود بدهم</p></div>
<div class="m2"><p>ز دست و جام مَی خوشگوار بستانیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>اگر ز توبه در اندیشه ای به گردن ما</p></div>
<div class="m2"><p>که فتوی از گل و از نوبهار بستانیم</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۱۴

بیا که داد صبوح از بهار بستانیم
برات بی غمی از روزگار بستانیم
بیا که هر چه بدان دسترس بود بدهم
ز دست و جام می خوشگوار بستانیم
اگر ز توبه در اندیشه ای به گردن ما
که فتوی از گل و از نوبهار بستانیم

هوش مصنوعی: این شعر از دعوت به لذت‌بردن از زندگی و زیبایی‌های آن صحبت می‌کند. شاعر از معشوق می‌خواهد که به همراه هم، از شادی‌ها و نعمت‌های بهاری بهره‌مند شوند و از مشکلات و غم‌های روزگار دوری جسته و لحظه‌های خوشی را تجربه کنند. همچنین، شاعر به توبه و ملامت اشاره می‌کند و تأکید دارد که زیبا بودن لحظات و لذت از زندگی، مهم‌تر از برخی قضاوت‌ها و نگرانی‌هاست.

شمارهٔ  ۲۱۲

شمارهٔ  ۲۱۳

هوش مصنوعی: بیایید که در صبح زود از زیبایی‌های بهاری بهره‌مند شویم و از زندگی بی‌غم لذت ببریم.

بیا که داد صبوح از بهار بستانیم

برات بی غمی از روزگار بستانیم

هوش مصنوعی: بیا تا هر چه داریم از آنچه در دسترس است، ایثار کنیم و با هم جام می خوشگوار را بنوشیم.

بیا که هر چه بدان دسترس بود بدهم

ز دست و جام مَی خوشگوار بستانیم

هوش مصنوعی: اگر فکر توبه و بازگشت به خدا در سر داری، بر ما واجب است که از زیبایی‌های طبیعت و بهار استفاده کنیم و درس‌هایی از آن بیاموزیم.

اگر ز توبه در اندیشه ای به گردن ما

که فتوی از گل و از نوبهار بستانیم

شمارهٔ ۲۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده