هوش مصنوعی: در دوری تو به این حال و روز هستم که همه مردم شهادت می‌دهند دیوانه شده‌ام و هیچ آرامشی ندارم.

هوش مصنوعی: دوستان از من می‌پرسند حال و احوالم چگونه است؟ اما من آن‌قدر غرق در خودم هستم که از حال خودم هم خبر ندارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم آن مویی را به دست بیاورم که مانند غبار افتاده است، اما بخت بدشگون من نمی‌گذارد که در این کار موفق شوم.

هوش مصنوعی: به من یک نگاهی بکن که تمایل دیدن زیبایی‌ات فراتر از خواسته‌های درونم است.

هوش مصنوعی: چرا چشمان تو این‌قدر تشنه‌ی خون من شده‌اند، در حالی که هنوز یک قطره از سرچشمه‌ی عشق تو را ننوشیده‌ام؟

هوش مصنوعی: دل را به خاطر زلف های نامنظم و آشفته‌ات درهم شگستم، چرا که از این به بعد دیگر نه آرامش خواهم داشت و نه سکون.

هوش مصنوعی: هر گونه ظلم و ستمی که بخواهی می‌توانی بر من روا داری، ای روزگار که مرا به دیواری کم‌طاقت تبدیل کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چهره‌ات ز زیبایی مانند شمع درخشان است و چون به خاطر تو سوخته‌ام، اکنون دیگر نمی‌توانم به تو نگاه کنم.