هوش مصنوعی: من دلی پر از غم دارم که به هیچ‌کس اشاره نمی‌کنم و احساساتم را با کسی در میان نمی‌گذارم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر دی‌ماه را به چهره‌ات تشبیه کرده و از خجالت نمی‌تواند به چهرهٔ تو نگاه کند.

هوش مصنوعی: در نهایت، آیا تو به رحمت و لطف خود، به قلب بیمار من توجه خواهی کرد؟ چون من از شرم و خجالت نمی‌توانم از تو چیزی بخواهم.

هوش مصنوعی: می‌دانم که تو دل مرا تسخیر کرده‌ای، هرچند که من نتوانم به تو نشان دهم.

هوش مصنوعی: در دل، تنها به یاد تو هستم و هیچ حس دیگری را به خود راه نمی‌دهم. در ذهنم هم تنها تو را تصویر می‌کنم و هیچ فکر دیگری را به خودم نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: چشمم به دنبال اشک و غم من است، در حالی که من عمداً به خودم زخم نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: از وقتی که به زیبایی‌ها و جذابیت‌های چهره‌ات نگاه کرده‌ام، دیگر نمی‌توانم به هیچ باغی سر بزنم و از آن‌ها لذت ببرم.

هوش مصنوعی: منبع دریا کجاست و چگونه چشمان پرنقش و نگار من به آن دسترسی دارند؟ من هرگز نمی‌توانم یک قطره را با دریا برابر بدانم.

هوش مصنوعی: وقتی اشک و غم ناشی از دیدن زیبایی تو را دیدم، دیگر از ماه و ستاره‌های آسمان صحبت نمی‌کنم.