هوش مصنوعی: هر شب شمعی را از بلندی به آسمان می‌افکنم و با آه و دود تیره‌ام، نوری به عالم می‌افشانم.

هوش مصنوعی: اگر از چهره‌ام گریه را بریزم، تمام عالم را با پوششی آبی و غمگین می‌آرایم.

هوش مصنوعی: روزی از نور یک ذره با یک منجنیق، آسمان را طوری به هم می‌زنم که همه قلعه‌هایش را ویران کنم.

هوش مصنوعی: من به مدت کوتاهی همانند صبح زود برمی‌خیزم و هر شعله‌ای را که وجود دارد به آسمان می‌افکنم.

هوش مصنوعی: هر شب، مانند من که در جام فکر خود غم را فرومی‌ریزید، زمانه نیز خروشی و جنبش خاصی پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر درد و رنج من باعث آتش‌سوزی شود و خاکستر کنم، اگر آتشی از اعماق دلم به جهنم بیفکنم.

هوش مصنوعی: اگر همه‌ی قدرت و سلطنت به من تعلق گیرد، ولی از بخت بترسم که ممکن است آن را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: اگر دردی به من برسد و دارویی هم پیدا کنم، درد من در دل باقی می‌ماند و من فقط می‌توانم مرهم را به دیگران بدهم.

هوش مصنوعی: اگر من قطره‌ای اشک بر زمین بریزم، با آن اشک به قدری حسرت و غم و اندوه ایجاد می‌شود که جلال و عظمت آن غم به حالتی از طغیانی شبیه به موج خون تبدیل خواهد شد.