هوش مصنوعی: خوشحالم که بار سنگینی از دوش من افتاد و حالا نمی‌توانم دوباره به زندگى پارسایى و دوری از لذات بپردازم.

هوش مصنوعی: دل من هر بار به من می‌گوید که مراقب باش و به خدا پناه ببر، زیرا نه دلی باقی مانده و نه عقل سالم.

هوش مصنوعی: از این پس تنها من و خوش‌گذرانی و مسیر پر از لذت را در پیش می‌گیرم و از هر کسی که در دنیا نصیحت کند، دیگر خود را بی‌نیاز میدانم و به سخنانش توجه نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: مربی‌ام سخنی گفت و قلبم از آن بهره‌مند نشد. ای ساقی، جامی به من بده تا به خاطر تو بنوشم.

هوش مصنوعی: به رغم اینکه من این لباس پاره و رنگارنگ را بر تن دارم، هنوز قلبم به تمایل و میل به تو گرایش دارد. نمی‌دانم از تو چه چیزی باید بپوشم تا این حس را پنهان کنم.

هوش مصنوعی: هر روز صبح به مسجد می‌روم، ولی شب‌ها از میکده به خانه در دوشم سنگینی می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که در شب‌های نیمه‌ تاریک، در میخانه‌ها سر و صدا و غوغایی برپا می‌شود، مردم به صف می‌ایستند و شوق و شور مقدس را در دل احساس می‌کنند.

هوش مصنوعی: در دل آسمان و زمین، شعله‌ای روشن دارم و همچون ظرفی پر از شراب، هرگاه که به جوش بیایم، انرژی و زندگی می‌افزایم.

هوش مصنوعی: ای زاهد شب‌زنده‌دار، ما را در مشکلات‌مان گرفتار نکن، که شب گذشته من به خاطر تو خوابم نبرد.

هوش مصنوعی: من خدمتگزار و از پیروان گروه رندان و اهل خوابگاه هستم. من خودم حلقه‌ای به گوش دارم و تو نیز حلقه‌ای به گوشان متعلق به این جمع داری.

هوش مصنوعی: می‌گویند که اگر جلال به دنیای شراب و عشق برگردی، وقتی که سرنوشت یار به تو کمک نکند، چه فایده‌ای دارد که تلاش کنی؟