هوش مصنوعی: من مانند یک پروانه کوچک هستم که به دور زیبایی تو می‌چرخم و روزی پیش پای تو به زمین می‌افتم.

هوش مصنوعی: چشم و زلف تو باعث شده‌اند که دلم در عذاب باشد. یکی به خاطر زیبایی‌ات مرا اسیر کرده و دیگری با تیر محبتش مرا هدف قرار داده است.

هوش مصنوعی: برخیز ای پزشک ناتوان! دست از درمان خود بکش؛ چرا که من دچار عشق شده‌ام و هیچ درمانی برای من مؤثر نیست.

هوش مصنوعی: اگر بر روی خاک گام نهی، مثل درخت سروی، من هم مانند سبزه از زمین سر بلند می‌کنم تا دامن تو را بگیرم.

هوش مصنوعی: ای دوستان! تلاش نکنید که مرا از او رها کنید، من از دو جهان آزاد هستم، اما همچنان در چنگ او اسیرم.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم مانند باران می‌ریزد و از دل آهی دردناک برمی‌خیزد، در حالی که ناله‌ام مانند آتش شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: هرگز از تو دور نمی‌شوم، حتی اگر با شمشیر به من حمله کنی. و هرگز چشم از تو برنمی‌دارم، حتی اگر با تیر به من بگویی.

هوش مصنوعی: ای دوست، من در برابر تو سر تسلیم فرود آورده‌ام، لطفاً مرا فراموش نکن و دست یاری‌ات را به سوی من دراز کن، زیرا من فردی کوچک و ناچیز هستم.

هوش مصنوعی: من هرگز از او جدا نخواهم شد حتی اگر جانم برود، زیرا که جدا شدن از جان آسان است، اما جدایی از دوست برایم ممکن نیست.

هوش مصنوعی: هر شب بر زمین درگاه او می‌نشینم و از عشق دیدار او، گویی کنارم قرار دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دوست من از جلال و شکوه دور بود، هرگز نامت از زبانم نیفتاد و یاد تو از دلم نرفت.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دوست هرگز به یاد جلال نیست، ولی ضمیرم هیچ لحظه‌ای از یاد او خالی نیست.