هوش مصنوعی: در مسیر کعبه و بیابان حرم، هر کسی که با قدمی سست و بی‌توجه پیش برود، نمی‌تواند به مقصد برسد.

هوش مصنوعی: زندگی با درد و زخم آسیب نخواهد دید، اگر تو رفتار و کردار انسانی و نیک خواهی داشته باشی.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر یاد دوست، خواب از چشمانم می‌رود و هرگاه چشمانم را می‌بندم، تصویر او در ذهنم می‌آید.

هوش مصنوعی: من با شوق و علاقه‌ام بارها درباره‌ی تو نوشتم، اما آتش عشق آنچنان شعله‌ور شد که نه توانستم نوشته‌هایم را حفظ کنم و نه چیزی از آن باقی ماند.

هوش مصنوعی: من وقتی کنار دوستم هستم و به آرزوهایم دست می‌یابم، دیگر مهم نیست اگر تمام دنیا با من دشمن باشند. من غمی ندارم.

هوش مصنوعی: نمی‌شود که کسی به این راز آگاه شود، چون دل من در برابر درد تو مانند یک راز بزرگ است و در حرم جانم، فقط خودم را برای درک این احساس آماده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای محبوب، چهره‌ات را از دیدگان پنهان کن، وگرنه ترس آن می‌رود که مردم مجذوب و پرستنده‌ات شوند.

هوش مصنوعی: من که در سر کوی تو زندگی می‌کنم، نیازی به بهشت و باغ‌های زیبا ندارم.

هوش مصنوعی: هر کسی که با درد و رنج تو سازگار شده و از آن لذت می‌برد، به دنبال درمان دلش نخواهد بود؛ زیرا او به زخم‌های تو عادت کرده و دیگر به مرهمی نیاز ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌بینم لب‌های تو بسته است، نگرانم که با یک نفس، می‌توانم تمام هستی را به نیستی تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: چشم و دل صلاحیت این را ندارند که در کنار تو قرار بگیرند؛ زیرا مکان تو جاییست پر از آتش و رطوبت، که تنگ و ناراحت‌کننده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از عشق سخن بگوید و ادعای عاشقی کند، اگر به مانند جلال باشد، در واقع فقط مدعی است و اگر او هیچ شکایتی از درد و رنج نداشته باشد، این ادعا واقعی نخواهد بود.