هوش مصنوعی: دیشب او می‌رفت و من در حسرت او آه می‌کشیدم و به او نگاه می‌کردم.

هوش مصنوعی: سرو من در حال درخشش و زیبایی بود و من خودم را همچون گیاهی در مسیر او می‌انداختم و به او تقدیم می‌کردم.

هوش مصنوعی: هر لحظه از اشک چشمانم برای او پیامبری را به راه می‌انداختم.

هوش مصنوعی: چشم نازک تو همچون تیر به دل من می‌زد و من از درد عشق، به حالتی ناامیدانه نفس می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: در شب‌های پی در پی، به خاطر دلهره و غم خود، به چشمان ماه جلوه‌ای می‌دادم و چشمانم را با دودی که از سینه‌ام برمی‌خاست، سیاه می‌کردم.

هوش مصنوعی: من با درد و رنج زیادی تا سر صبح صدا زدم و ناله کردم.

هوش مصنوعی: در دل به یاد آن چهره‌ و زیبایی چون یوسف افتادم و انگار که او را به چاه می‌انداختم.

هوش مصنوعی: در حالی که اشک می‌ریختم، گاهی هم به وضعیت خودم می‌خندیدم.

هوش مصنوعی: به صبح برگشتم و دوباره به انتظار خورشید نشستم که در انتظارش بودم.

هوش مصنوعی: سرانجام بعد از سال‌ها تلاش و جستجو، به آن کسی که دنبالش بودم، رسیدم.

هوش مصنوعی: اگر او بازنگردد، من دنیا را به تاریکی می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه خطای ما از حد بخشش او فراتر رفته، من همچنان عذرخواهی می‌کردم.

هوش مصنوعی: از این به بعد نوبت توست که عظمت نشان بدهی؛ زیرا قبل از این، من گناه می‌کردم.