هوش مصنوعی: باد بهاری دوباره از چمن بیرون آمد و صدا می‌زند. ای ساقی، برنخیز و پیوسته جام را به من بده.

هوش مصنوعی: در دل شادی‌هاست که بدون جام، جهانی درخشان و روشن نمی‌تواند صبح را از عمق صداقت و پاکی به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: من می‌نوشم و کمی از آن را در این مکان تاریک می‌ریزم؛ زیرا در این خمخانه، آرزویم برآورده شده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا کسانی که به وفا و صداقت پایبند باشند، بسیار نادرند. حتی اگر در ظاهر خود را وفادار نشان دهند، بویی از واقعیّت وفا در وجودشان حس نمی‌شود، مانند بویی که از گل آدمی که بی‌وفاست، به مشام نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به تو زندگی می‌بخشد، اما از عمر خود صحبت نکن. در مسیر زوال، چگونه می‌توان بر بقای جاودان تأکید کرد؟

هوش مصنوعی: این بیت به راز و رمزی اشاره دارد که ریشه‌اش در دل و جان انسان‌هاست. گوینده به ما می‌گوید، چرخ روزگار به خاطر این راز و حکایت‌ها، از سر سپردن به رنگی خاص دوری می‌کند و در این مسیر، به زیبایی و لطافت‌هایی که در زندگی وجود دارد، اشاره دارد. در واقع، زندگی و احساسات عمیق انسانی چنان تأثیری دارند که می‌توانند روح و جان را تسخیر کنند.

هوش مصنوعی: اگر بر خاک این عظمت قدم می‌زنی، خواهش می‌کنم که بی‌توجهی نکن و برای روح ما که در خاک است، دعایی بکن.