هوش مصنوعی: ای تو که همچون جان به ما نزدیک هستی و در عین حال از ما دور مثل دل، من از شوق لعل تو، چشمانم را به دریا مانند دل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تو تمام وجود من هستی و بدون تو زندگی کردن برایم ممکن نیست. یا باید در کنارم باشی، یا مانند قلبم برایم ارزشمندی.

هوش مصنوعی: زمانی که بخشی از زلف تو را رها کردی، دل من در آن پیدا شد. لب‌های زیبا را بگشایید تا جان نیز همچون دل، نمایان شود.

هوش مصنوعی: تو در نزد ما عزیز و محبوبی، اما ما در نزد تو همچون جان تو کم‌ارزش و غریب هستیم.

هوش مصنوعی: روح من در مکانی و دل من در جای دیگری است و من در جایی دیگر قرار دارم. دل من که مانند من تنهاست، از جانم جداست و جان من نیز از دل من جدا و تنهاست.

هوش مصنوعی: اگر سایه ی نگاهت بر چشمم بیفتد، می‌توانم از عشق و احساسات عمیق‌ام چشمی پر از اشک و درد ایجاد کنم و به خاطر تو به عالمی پر از غم و اندوه تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساسی عمیق و درد درونی پرداخته است. شاعر می‌گوید که تصور محبوبش برای او به مانند قطره‌ای خون شده است و این تصور به قدری در دل و درون او جا گرفته که نمی‌تواند از آن رها شود. این احساس نه تنها نشان‌دهنده عشق و وابستگی عاطفی اوست، بلکه از عمق درد و رنجی که ناشی از این عشق است نیز حکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: ای جلال! آرزوی زلف او را از ذهن خود بیرون کن؛ تا کی می‌خواهی مانند دل، اسیر این خیال و آرزو باشی؟