هوش مصنوعی: چقدر باید به خاطر بی‌وفایی تو روزهایم را تیره و تار ببینم؟ کمی دلسوزی کن و به حال این عاشق پر درد فکری کن.

هوش مصنوعی: اگر خوشبختی شانس به روی تو بخندد و به خانه‌ام بیایی، من با تمام وجودم در خدمت تقدیر خوشبخت خود خواهم بود.

هوش مصنوعی: دنیا بدون حضور تو پر از غم و اندوه است و افرادی که در این تاریکی غوطه‌ورند، در عذاب و ناراحتی‌اند. پس پوشش خود را از چهره‌ات بردار تا نور وجودت، جهان را روشن کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که مرا سرزنش می‌کنی! بگو که از جان من چه می‌خواهی. من خود در آتش دردم گرفتارم و از درد این جان رنجورم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: زمانه‌ام نیاز به تغییر دارد و روزهایم به سختی می‌گذرد. لطفاً از من دور شو تا بتوانم برای مدتی به زندگی و روزهایم بیندیشم.

هوش مصنوعی: هر کسی که گوش شنوایی داشته باشد، پیغام‌های درد و رنج را می‌شنود. پس چگونه ممکن است چنین کسی توانایی شنیدن نکته‌های آموزنده را داشته باشد؟

هوش مصنوعی: در جوانی به خاطر غم عشق، احساس پیری کردم و مانند درختی که در پاییز برگ‌هایش را از دست می‌دهد، از شادابی و سرزندگی خود فاصله گرفتم.

هوش مصنوعی: هر شب که نشستم و با شمع درد دل می‌کنم، به نزد کسی می‌روم که خود نیز از درد سوخته است؛ زیرا می‌دانم او عذاب خود را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: ای ابروی کمان مانند! از تیر غمش بترس، زیرا که دل خود را بارها آزمایش کرده و تیر دلش را به خود می‌زند.