هوش مصنوعی: من جانم را برای به دست آوردن گوهر قیمتی که با لباس زمرّد پوشیده شده، فدا می‌کنم، هرچند که ممکن است به نتیجه نرساند و تلاش‌هایم بی‌ثمر بماند.

هوش مصنوعی: چشم زیبای او با هر نگاهی، دل را به درد می‌آورد و اشک برمی‌ریزد. به او بگو که از خون دل من بنوش، زیرا ممکن است این خون، حس شیرینی به او بدهد.

هوش مصنوعی: تا چه اندازه زیبایی و لطف در آن چهره و ظاهری وجود دارد که دیده را حیران و عقل را شگفت‌زده کرده و جان را به وجد آورده است.

هوش مصنوعی: تو از دل پر از سودا و آشفتگی من انتظار آرامش نداشته باش، زیرا این دل همچنان در حال جوش و جوشش است و هرگز آرام نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر بار که او با چشمان迷انی خود نگاهی می‌اندازد، دل من را به درد می‌آورد و در عین حال به خاطر لب‌های خاموشش، باز هم جانم را فدای او می‌کنم.

هوش مصنوعی: با این چهره زیبا و قامت دل‌فریب که تو داری، اگر ملک هم پیشت بیاید، از هوش و حواسش خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: دیگر حرف‌های دیگران بر او اثر نخواهد گذاشت، چون کسی که در غفلت غرق شده، گوشش پر از پنبه است و نمی‌تواند بشنود.

هوش مصنوعی: من وقتی که سرم را بابت تو فدای عشق می‌کنم، آیا این دلسوخته تا چه زمانی باید بار این عشق را بر دوش بکشد؟

هوش مصنوعی: ای بزرگی! اگر روزی بتوانی سر زلف او را به دست بگیری، یک تار موی او را در دو جهان می‌فروشی.