هوش مصنوعی: دل من که از من دور شده، حالا کجاست؟ ای خدا، آن دل شوریده و پریشان من کجاست؟

هوش مصنوعی: مدتی است که من روی دوست را ندیده‌ام، و او به تنهایی کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات حضور نداشته باشد، چشمانم در تاریکی خواهد بود. هر جا که بخواهم دست بزنم، نمی‌دانم اینجا کجاست.

هوش مصنوعی: ای آسمان، به زیبایی و درخشش چهره‌ی ماه نگاه کن تا ببینی جایی که خورشید در آن قرار دارد کجاست.

هوش مصنوعی: قبل از این، در خواب خیال‌هایی را مشاهده می‌کردم، اما اکنون در شب‌ها خواب کجاست؟

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا، تو که به خاطر دوستی خود را بالا می‌کشی، بدان که این عروج و بلندی، جایگاه واقعی‌اش کجاست؟

هوش مصنوعی: افرادی در تاریکی اندوه در حال سوختن و رنج بردن هستند، روشنایی و نوری که از آن چهره زیبا می‌آید، کجاست؟

هوش مصنوعی: تا کی باید انتظار داشته باشیم که همه از دل و جان، عشوه و زیبایی نرگس چشم‌نواز را ببینند؟

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که برای به دست آوردن روح و جان لازم است که بوی خوشی از زلف‌های معشوق موجود باشد. یعنی زیبایی و خوشبویی معشوق موجب زنده شدن جان و جانان می‌شود.

هوش مصنوعی: تا وقتی که زیبایی درخشان و ارزشمندی در درون انسان‌ها وجود دارد، انسان‌ها از زیبایی‌های زندگی خجالت می‌کشند و از این رو نیاز به شناختن نکته‌ای خاص از این زیبایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: راهی به سوی جلال او وجود ندارد، در نهایت آن دُردانه دریا کجاست؟