جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خواهم شبکی روی تو اندر مهتاب</p></div>
<div class="m2"><p>تا از رخ خود نبینی اندر مه تاب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تاب است در آن زلف مسلسل باری</p></div>
<div class="m2"><p>چون می تابی دو زلفت اندر مهتاب</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

خواهم شبکی روی تو اندر مهتاب
تا از رخ خود نبینی اندر مه تاب
تاب است در آن زلف مسلسل باری
چون می تابی دو زلفت اندر مهتاب

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق خود صحبت می‌کند. او می‌خواهد که در شب مهتاب، زیبایی چهره معشوق را ببیند و به زلف‌های زیبا و تابدارش اشاره می‌کند. شاعر به نوعی ارتباط بین تابش ماه و زلف‌های معشوق را برقرار کرده و این دو را به هم مرتبط می‌سازد.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: می‌خواهم در روشنایی ماه تو را ببینم تا نتوانی در نور ماه زیبایی صورت خود را تماشا کنی.

خواهم شبکی روی تو اندر مهتاب

تا از رخ خود نبینی اندر مه تاب

هوش مصنوعی: موهای تابان تو مانند زنجیری است که زیبایی‌اش در شب‌تاب می‌درخشد، وقتی که تو درخشان و زیبا می‌تابی، زلف‌هایت نیز در نور ماه جلوه‌گر می‌شوند.

تاب است در آن زلف مسلسل باری

چون می تابی دو زلفت اندر مهتاب

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده