جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عمریست که تا از تو جداییم بیا</p></div>
<div class="m2"><p>در درد به امّید وفاییم بیا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>برخاسته از سر جهان بنشستیم</p></div>
<div class="m2"><p>بر خاک در تو بی نواییم بیا</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11888 - جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

عمریست که تا از تو جداییم بیا
در درد به امید وفاییم بیا
برخاسته از سر جهان بنشستیم
بر خاک در تو بی نواییم بیا

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از دوری معشوق گلایه می‌کند و از او می‌خواهد که نزد او برگردد. او به درد و امیدی که در دوری معشوق دارد اشاره می‌کند و می‌گوید که با وجود تمام سختی‌ها، باز هم به وفای او امید دارند. در نهایت، شاعر حسرت و بی‌نوایی خود را در دوری از معشوق ابراز می‌کند و از او می‌خواهد که بازآید.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که از تو دوریم، بیایید تا در این درد پیش هم بیفتیم و امیدوار باشیم به وفای تو.

عمریست که تا از تو جداییم بیا

در درد به امّید وفاییم بیا

هوش مصنوعی: ما از اوج دنیا پایین آمده‌ایم و اکنون بر خاک نشسته‌ایم. در تو بی‌پناه هستیم، بنابراین بیا.

برخاسته از سر جهان بنشستیم

بر خاک در تو بی نواییم بیا

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده