جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز دل من بی تو قراری نگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>روزی ز میان تو کناری نگرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر باد خیال نقش رویت صنما</p></div>
<div class="m2"><p>خون شد دل و دست من نگاری نگرفت</p></div></div>

شمارهٔ ۶۷

هرگز دل من بی تو قراری نگرفت
روزی ز میان تو کناری نگرفت
بر باد خیال نقش رویت صنما
خون شد دل و دست من نگاری نگرفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به شدت از جدایی و فقدان عشق خود رنج می‌برد. او می‌گوید که دلش هیچ‌گاه بدون معشوقش آرامش نمی‌یابد و حتی یادآوری او هم دردناک است. تصویر معشوق در ذهنش همچنان زنده است، اما او نتوانسته به آرامش یا قرار برسد. در واقع، عشق او به شدت عمیق و دردناک است.

شمارهٔ ۶۵

شمارهٔ ۶۶

هوش مصنوعی: دل من هیچ‌گاه بدون تو آرامش نیافت و هرگز نتوانست از تو فاصله بگیرد.

هرگز دل من بی تو قراری نگرفت

روزی ز میان تو کناری نگرفت

هوش مصنوعی: در خیال تو، تصویر چهره‌ات مانند بادی به پرواز در آمده و دل من را به درد آورده است. من در این حال، نتوانستم هیچ نشانی از تو را به دست آورم.

بر باد خیال نقش رویت صنما

خون شد دل و دست من نگاری نگرفت

شمارهٔ ۶۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده