جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرغ دل من هوای یاری نگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>و این دست مرا شبی نگاری نگرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک دم به میان نیامد آن سرو سهی</p></div>
<div class="m2"><p>تا عاقبت الامر کناری نگرفت</p></div></div>

شمارهٔ ۶۶

مرغ دل من هوای یاری نگرفت
و این دست مرا شبی نگاری نگرفت
یک دم به میان نیامد آن سرو سهی
تا عاقبت الامر کناری نگرفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حال دل خود سخن می‌گوید و ابراز ناامیدی می‌کند. او می‌گوید که دلش هوای کسی را ندارد و دستانش نیز در شب هیچ یاری را پیدا نکرده است. همچنین، اشاره به آن دارد که آن معشوق که مانند یک سرو خوش‌قد و قامت است، هرگز به سوی او نیامده و در نهایت در تنهایی و جدایی باقی مانده است.

شمارهٔ ۶۴

شمارهٔ ۶۵

هوش مصنوعی: دل من برای دیدن محبوبی longing نمی‌کند و در این شب، دستانم هیچ یادگاری از او نمی‌گیرد.

مرغ دل من هوای یاری نگرفت

و این دست مرا شبی نگاری نگرفت

هوش مصنوعی: یک لحظه هم آن درخت زیبا و بلند در میانه نیامد و در نهایت کنار کشید.

یک دم به میان نیامد آن سرو سهی

تا عاقبت الامر کناری نگرفت

شمارهٔ ۶۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده