جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خالی به میان ابروان دارد دوست</p></div>
<div class="m2"><p>کان را دلم از میان جان دارد دوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گوید که تو را دوست ز دل می‌دارم</p></div>
<div class="m2"><p>از دل نه که ما را به زبان دارد دوست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

خالی به میان ابروان دارد دوست
کان را دلم از میان جان دارد دوست
گوید که تو را دوست ز دل می دارم
از دل نه که ما را به زبان دارد دوست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به عشق و محبت عمیق خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که عشق دوستش همچون خالی در ابروانش، جایی خاص دارد و این محبت از عمق دلش برمی‌آید. دوستش به او می‌گوید که او را دوست دارد، اما شاعر تأکید می‌کند که این عشق تنها زبانی نیست و از دل آغاز می‌شود. به‌عبارت دیگر، این عشق واقعی و عمیق‌تر از کلمات است.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: دوست، ابروانش را با خالی در میان دارد و من، تمام دلم را برای او دارم. او برای من همچون جان است.

خالی به میان ابروان دارد دوست

کان را دلم از میان جان دارد دوست

هوش مصنوعی: او می گوید که من تو را از ته دل دوست دارم، نه فقط به واسطه کلمات و زبان، بلکه این عشق واقعی و عمیق است.

گوید که تو را دوست ز دل می‌دارم

از دل نه که ما را به زبان دارد دوست

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده