جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زیبا رخ تو ماه درفشان منست</p></div>
<div class="m2"><p>شیرین لب تو لعل بدخشان منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زلف تو که عالمی از او آشفته‌ست</p></div>
<div class="m2"><p>جمعیت خاطر پریشان منست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۵

زیبا رخ تو ماه درفشان منست
شیرین لب تو لعل بدخشان منست
زلف تو که عالمی از او آشفته ست
جمعیت خاطر پریشان منست

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی و جذابیت چهره و لب‌های معشوق خود اشاره می‌کند. او چهره را به ماه و لب‌ها را به لعل (سنگ گرانبها) تشبیه کرده و زلف معشوق را دلیلی برای پریشانی خاطر خود می‌داند. به طور کلی، این ابیات عشق و جذابیت معشوق را توصیف می‌کند.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: صورت زیبایت مانند ماهی درخشان است و لب‌های شیرینت مانند لعل‌هایی گرانبهاست.

زیبا رخ تو ماه درفشان منست

شیرین لب تو لعل بدخشان منست

هوش مصنوعی: زلف تو که باعث به هم ریختن جهانی است، شور و دلشوره‌ی من نیز از همان جا ناشی می‌شود.

زلف تو که عالمی از او آشفته‌ست

جمعیت خاطر پریشان منست

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده