جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل ستم از یار جفاپیشه بسیست</p></div>
<div class="m2"><p>دل بر غم او منه که او هیچ کسیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بحریست دل نازک تو بی پایان</p></div>
<div class="m2"><p>انگار که در بحر ضمیر تو خسیست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۸

ای دل ستم از یار جفاپیشه بسیست
دل بر غم او منه که او هیچ کسیست
بحریست دل نازک تو بی پایان
انگار که در بحر ضمیر تو خسیست

هوش مصنوعی: این شعر به درد و رنج عشق اشاره دارد. شاعر به دل خود می‌گوید که از محبت یاری که به او ظلم کرده، رنجیده و غمگین نشود، چرا که آن شخص اهمیت خاصی ندارد. دل نازک و حساس او مانند دریایی بی‌پایان است که انگار در عمق آن، چیزهای بی‌ارزشی وجود دارد.

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

هوش مصنوعی: ای دل، از یار ستمگرِ خود آزرده‌خاطر مباش، چرا که غم و اندوه او را به دل نزن، زیرا او ارزشی ندارد.

ای دل ستم از یار جفاپیشه بسیست

دل بر غم او منه که او هیچ کسیست

هوش مصنوعی: دل نازک و حساس تو به وسعت بی‌پایانی شباهت دارد که گویی در عمق وجودت چیزی کوچک و ناچیز در حال غرق شدن است.

بحریست دل نازک تو بی پایان

انگار که در بحر ضمیر تو خسیست

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده