جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون چشم تو نرگسی ندیدم سرمست</p></div>
<div class="m2"><p>چون دید دلم گشت به زلفت پابست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پیوسته به خم بود چو ابروت دلم</p></div>
<div class="m2"><p>جان کرد فدا و ز غم آن نیز نرست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

چون چشم تو نرگسی ندیدم سرمست
چون دید دلم گشت به زلفت پابست
پیوسته به خم بود چو ابروت دلم
جان کرد فدا و ز غم آن نیز نرست

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت چشمان معشوق اشاره دارد. گوینده expresses می‌کند که وقتی چشمان یار را می‌بیند، سرمست می‌شود و دلش به زلف آن معشوق وابسته می‌گردد. او همچنین از دل‌شکستگی و غم ناشی از این عشق سخن می‌گوید و به حالتی اشاره می‌کند که همیشه تحت تأثیر ابروهای یار است و جانش را فدای این عشق می‌کند.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: وقتی چشمان تو را مانند نرگس دیدم، سرمست شدم و دلم به زلف‌هایت وابسته شد.

چون چشم تو نرگسی ندیدم سرمست

چون دید دلم گشت به زلفت پابست

هوش مصنوعی: دلم همیشه به خاطر ابروهای تو خمیده و غمگین است و جانم را فدای درد و غم تو کرده‌ام و از این غم نیز رهایی نیافته‌ام.

پیوسته به خم بود چو ابروت دلم

جان کرد فدا و ز غم آن نیز نرست

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده