جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کردست مرا بی سر و بی سامان بخت</p></div>
<div class="m2"><p>یارب که مباد هیچکس ویران بخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من زار همی گریم و خوش می گویم</p></div>
<div class="m2"><p>ای همنفسان دریغ آن سلطان بخت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

کردست مرا بی سر و بی سامان بخت
یارب که مباد هیچکس ویران بخت
من زار همی گریم و خوش می گویم
ای همنفسان دریغ آن سلطان بخت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از حال و روز ناخوش خود به دلیل بخت بدش سخن می‌گوید. او به دعا و ناله می‌پردازد و آرزو می‌کند که هیچ‌کس دیگری نیز همچون او با بخت ویران مواجه نشود. در نهایت، از دوستانش می‌خواهد که بر بخت خوب و خوشی‌ها غم بخورند و افسوس بخت از دست رفته‌اش را بگویند.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: به من آسیب زده و مرا در وضعیت نابسامانی قرار داده است. ای کاش هیچ‌کس همچنان دچار بدحالی و بدبختی نشود.

کردست مرا بی سر و بی سامان بخت

یارب که مباد هیچکس ویران بخت

هوش مصنوعی: من به شدت غمگینم و در عین حال با کلماتی شیرین صحبت می‌کنم. ای دوستان، افسوس که آن پادشاه بخت و اقبال دیگر در کنار ما نیست.

من زار همی گریم و خوش می گویم

ای همنفسان دریغ آن سلطان بخت

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده