هوش مصنوعی: باغ گل به دل از زیبایی پر شده و سروهایش درخشان است. گل‌ها و غنچه‌ها شادی و نشاط باغ را به همراه دارند و میوه‌های آن برای روح انسان مناسب و لذیذ هستند.

هوش مصنوعی: کودک بیچاره و دلbroken من، که از همه چیز محروم است، آرزوهایش به ناکامی ختم شد و از این دنیا رفت.

هوش مصنوعی: مردم از زیبایی او لذت می‌برند، اما خود او به گونه‌ای پنهان شده که دیدنش ممکن نیست؛ مانند پری که ناگهان ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر گریه کنم، اشکالی ندارد؛ چون چشم یعقوب به خاطر غیبت یوسف دائماً در حال گریه است، روز و شب.

هوش مصنوعی: این چه جراحتی است که فقط با گریه تسکین می‌یابد و این چه دردی است که جز با ناله هیچ راهی برای بهبود ندارد.

هوش مصنوعی: هر لحظه مانند دریا که بر زمین می‌بارد، اشک‌هایم را می‌ریزم، اشکی گران‌بها که در هیچ‌کجا چون آن پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چشم و زبان در اختیار من هستند، تصویر او از دیدم دور نمی‌شود و نامش از زبانم نمی‌رود.

هوش مصنوعی: دل من به قدری سوخته است که اگر به خاک تبدیل شوم، حتی در میان گرد و غبار، بازم نمی‌توانم از این حالت رهایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: خانه ما که روزگاری مانند بهشت روشن و شاداب بود، اکنون مدتی است که تاریک‌تر از زندان شده است.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که زمانی محل شادی و خوشحالی بود، حالا خالی شده و عمرش به پایان رسیده، و تنها مهمانش غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: من از این درد عجیب که دارم دلخورم. اگر جانم برود، کشتی این بار از این دریای طوفانی به ساحل نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: از این کلبه غم و اندوه بیرون بیا و چند روزی را به نشاط بگذران؛ بلبل هم که در باغ شاداب است، در فصل خزان می‌رود.

هوش مصنوعی: هر چیزی که برای ما پیش می‌آید، همه تحت تأثیر تقدیر و سرنوشت است. بنابراین، نمی‌توان از ظلم و سختی‌های زمان شکایت کرد.