هوش مصنوعی: ای دل و چشمانم، حال من بسیار غم‌انگیز است و درد و رنجی که در وجودم احساس می‌کنم، فراتر از آن است که بتوان آن را به زبان آورد.

هوش مصنوعی: چشمم پر از اشک است و از دور، آسمان به خاطر غم دوری تو، مثل جیحون پرخون و غمگین به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: دوستانم از من می‌پرسند که ای ستمدیده، در این شرایط چگونه هستی؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه احساساتم را بیان کنم، زیرا در این حادثه چیزهایی بر من گذشته که فراتر از آنچه می‌توانم بگویم، هست و شما خود از آن مطلع هستید.

هوش مصنوعی: به خاطر سختی‌های زندگی و مشکلاتی که دارم، از مصائب و ستم‌هایی که می‌بینم شکایت نمی‌کنم، زیرا زیبایی و خوبی تو در دل خاک و زیر زمین مدفون شده است.

هوش مصنوعی: در دوری چهره زیبای تو به قدری می‌گریم که چهره‌ام رنگ خون جگر به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: لیلی جان، بگو کجا رفتی که دل من و همه دنیا به خاطر دوری از چهره‌ات دیوانه شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که عمر شیرین تو به تلخی بگذرد، ای دل، این درد را تحمل کن، چون این مشکل چیزی نیست که از آن بترسی.

هوش مصنوعی: از این دنیا جز بدی و آسیب نصیبم نمی‌شود. چه کنم که در عمق دلم به اندازه‌ی غصه‌ام احساس درد می‌کنم.