هوش مصنوعی: افسوس و اندوه که روح و آرزوی من از بین رفت و آن جان شیرین و عزیز نیز در جوانی از این دنیا رفت.

هوش مصنوعی: دل پر از عشق و محبت یار چون ماهش بود، اما چه فایده که در جدایی او، جان از تن جدا شد.

هوش مصنوعی: بلبل بگو که دیگر نخواهد خواند در باغ، زیرا چهره‌ای چون گل از بوستان رفته است.

هوش مصنوعی: ای دل، به من بگو کی به محبوبت می‌رسی؟ چرا که آن جان شیرین به دنبال کاروان رفته است.

هوش مصنوعی: فریاد و گریه‌ام از مشکلات و دردهایی که دارم فراتر رفته و اشک‌هایم مانند باران از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: سلطان خوشبختی من در اوج سعادت قرار داشت، اما نمی‌دانم چرا یک‌باره از زندگی‌ام رفت.

هوش مصنوعی: ای عشق من، به خاطر غم تو، دنیا برایم ویران شده است. چون نور چشمانم، از این دنیا جوانی‌ام رفت.

هوش مصنوعی: در نهایت، کدام حسرت و دردی وجود دارد که انسان بتواند آن را با خود به این دنیا ببرد و از دو جهان، از توانایی خود خارج شود؟