جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بازم ز غم زمانه جان می‌سوزد</p></div>
<div class="m2"><p>جان را چه محل جمله جهان می‌سوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل سوختن جانش نهان می‌باشد</p></div>
<div class="m2"><p>دیدم جگر خود که عیان می‌سوزد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶

بازم ز غم زمانه جان می سوزد
جان را چه محل جمله جهان می سوزد
دل سوختن جانش نهان می باشد
دیدم جگر خود که عیان می سوزد

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از درد و رنج ناشی از زمانه صحبت می‌کند. او احساس می‌کند که غم‌های دنیا جانش را می‌سوزاند و دلش در آتش سوختن به سر می‌برد. در نهایت، او جگر خود را می‌بیند که به‌وضوح در این آتش می‌سوزد. به عبارت دیگر، او عمیقاً از مصائب و مشکلات زندگی رنج می‌برد.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: دوباره از درد و رنج زندگی دل می‌سوزد. برای چه کسی این همه درد و رنج مهم است، وقتی که همه‌ی دنیا در آتش غم می‌سوزد؟

بازم ز غم زمانه جان می‌سوزد

جان را چه محل جمله جهان می‌سوزد

هوش مصنوعی: دلش می‌سوزد اما این ناراحتی‌اش را از دیگران پنهان کرده است. خودم دیدم که چگونه درونش به شدت در آتش است و دردش را حس می‌کند.

دل سوختن جانش نهان می‌باشد

دیدم جگر خود که عیان می‌سوزد

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده