جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند فلک جامه غم می‌دوزد</p></div>
<div class="m2"><p>بر قامت جان بین که دلم می‌سوزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون شرح توان داد که مسکین دل من</p></div>
<div class="m2"><p>خون از ستم زمانه می‌اندوزد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

تا چند فلک جامه غم می دوزد
بر قامت جان بین که دلم می سوزد
چون شرح توان داد که مسکین دل من
خون از ستم زمانه می اندوزد

هوش مصنوعی: این شعر درباره غم و درد دل گوینده است که به شدت از ستم و مشکلات زمانه رنج می‌برد. او احساس می‌کند که زمانه بر او فشار می‌آورد و دلش از این رنج‌ها سوزان می‌شود. گوینده به نوعی وضعیت خود را به جامه‌ای از غم تشبیه کرده که بر تنش دوخته شده است.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: چرا آسمان همچنان لباس غم را به تن می‌سازد؟ به جان بنگر که دل من در آتش عشق می‌سوزد.

تا چند فلک جامه غم می‌دوزد

بر قامت جان بین که دلم می‌سوزد

هوش مصنوعی: دل فقیر و بیچاره‌ام از ظلمی که زمان بر من می‌آورد، بر می‌آشوبد و به غم و اندوه می‌انجامد.

چون شرح توان داد که مسکین دل من

خون از ستم زمانه می‌اندوزد

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده