هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای از مدرسه نشسته‌ام، جایی که دل‌تنگی‌ام بیشتر از هر جا احساس می‌شود. من تنها و بی‌کس هستم و احساس فقر و بی‌پناهی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هنوز از حرف‌های مردم نجات پیدا نکرده‌ام و در دریاچه فکر و اندیشه غرق هستم و به سرنوشت خودم فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من همیشه به خاطر زخم عمیق و دردناک است که هر بار نمک تلخ و ناراحت‌کننده‌ای بر آن می‌پاشند.

هوش مصنوعی: من نه به دنبال شهرت هستم و نه برای ثروت و دارایی تلاش می‌کنم، بلکه به خاطر ارادت و عشق به قناعت، در این مسیر قدم برداشته‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از من که دلش از دستم خسته است چه توقعی دارد؛ چون من دیگر هیچ تفاوتی بین خوب و بد نمی‌بینم و در زندگی‌ام خبری از افزایش و کاهش وجود ندارد.