هوش مصنوعی: تا کی باید از درد و ناراحتی عمیق این آه سوزناک رنج ببریم؟ تا کی باید از ستم و ظلم تو که مانند تیغی بر دل جراحت می‌زند، آسیب ببینیم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید منتظر بمانم تا به وصال تو در فردا برسم؟ کام من را از لب لعل خود بگیر، ای جان، امروز این کار را بکن.

هوش مصنوعی: خواسته‌های من را که بی‌قرار و دور از عشق هستند، برآورده کن؛ زیرا باید از این قصر دل‌انگیز دل دور شد.

هوش مصنوعی: ای موجودی که عمر تو باید بیشتر از هر چیزی باشد، تو بر روی تخت شاهی جای داری که به دلیل شانس و سرنوشت خوب تو به تو ابراز می‌شود.

هوش مصنوعی: هر سال در روزی مشخص، نوروز فرا می‌رسد، اما هر صبح که بیدار می‌شوی، باد و هوای تازه‌ای به تو روزی نو را مژده می‌دهد که همچون نوروز است.

هوش مصنوعی: حالت در سال و ماه و روز همیشه نو باشد، از عالم وجود همیشه شب باشد و برای تو روز، مانند روز نوروز.

هوش مصنوعی: ما خود از بیگانگان ظلم و ستم دیده‌ایم و حالا از خودمان درد و عذاب را تحمل می‌کنیم. روزی چنین عواقبی به‌سراغ ما آمده است.

هوش مصنوعی: ای دل غمگین، در برابر مشکلات زندگی کم‌نیاور و ناامید نشو. در درون خود نور امید و رضایت را روشن کن و از آن بهره‌مند شو.