هوش مصنوعی: ای تو مانند محمود و من در مقام بندگی مانند ایاز، بی‌نیاز از دیگران و دیگران به دیدارت محتاج‌اند.

هوش مصنوعی: ای باد صبا، با موهای محبوبم کمی بازی کن. زیرا از حسد سوختم و این بازی را رها کن، بیشتر از این با او نجنگ.

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی ابروهای تو را ببیند، چشمانش مانند چشمان کافران خواهد بود، اگر نتواند در برابر زیبایی تو و در مقام عبادت حاضر شود.

هوش مصنوعی: من در میان بندگانت بنده ای بیچاره هستم، از سایه رحمتت، مرا محروم نکن.

هوش مصنوعی: تو گفته بودی که بعد از این به کار مسکینان رسیدگی کنم، اما حالا دیگر کسی نیست که از من مسکین‌تر باشد. پس کاری که باید انجام دهم، خودم هستم که نیازمند کمک هستم.

هوش مصنوعی: من بر روی چهره‌ام، مانند سکه‌ای از جنس نقره، اشک می‌زنم تا تنم در داغی از عشق تو ذوب شود.

هوش مصنوعی: سرو زیبایی به خاطر قامت دلربای او حسادت می‌کند. لحظه‌ای بیفت تا او نیز بتواند از زیبایی این قیامت‌وار به زمین بیفتد و خسته شود.

هوش مصنوعی: از من که نیازمند توام دوری کن، ای عزیزم. جانم به خاطر ناز تو به تنگ آمده است، بیشتر از این ناز نکن.

هوش مصنوعی: هرچند که به دلیل ظلم و غباری که سرنوشت بر انسان تحمیل کرده، روح انسان نمی‌تواند از این وضعیت رنج‌آور فرار کند، اما حتی یک گنجشک ضعیف هم نمی‌تواند در چنگال یک باز قوی بماند.

هوش مصنوعی: هر زمانی که این دنیا وجود داشته، ویژگی‌های آن نیز لازم و ضروری است. هر بلندی، پایینی دارد و هر پایینی، بلندی.