هوش مصنوعی: در باغ زیبا، به درخت سرو ناز گفتم: تو که قدت بلند است، به زیبایی و قامت خود نناز.

هوش مصنوعی: به زیبایی و جذابیت او دقت کن و بر اساس انصاف قضاوت کن، چرا که قامت او باعث افتخار و برتری همه زیبایی‌های باغ می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ی زیبای تو را ماه می‌بیند، دو هفته از غم تو در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: یک روز به یاد من نیستی و لطفی نمی‌کنی، حالا ببین که چگونه شب‌های طولانی را سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: همچون شمعی که تا صبح در ظرفی نشسته است و رقیب سرم را با خشونت می‌برد.

هوش مصنوعی: ابروهای تو برای من جایگاه مقدسی است که دل به آن می‌سپارم. در صبح و شام، با عشق و توجه به آن سو، خود را می‌یابم و در آن مقام، عبادت می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که نماز ما در صبح و شام مورد قبول قرار نگیرد، ما همچنان در کنار درگاه نیاز به عبادت و درخواست از خدا مشغول هستیم.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی به مفهوم پناه‌ دادن و رحمت اشاره دارد. شاعر از یک موجود زیبا و راستین، مانند سرو، صحبت می‌کند که به عنوان منبع حمایت و رحمت برای انسان‌ها به شمار می‌رود. سوالی در ذهن می‌آید که چرا ما، که نیازمند این سایه‌ی رحمت هستیم، از این منبع حمایت دور می‌شویم. این تصویر، نوعی کنکاش در رابطه‌ی انسان با نیرویی بالاتر و نیاز به سرپناه است.

هوش مصنوعی: دل من مانند یک کبوتر بی‌گناه است که در این دنیا رها شده و از دوری تو در چنگال یک شاهباز گرفتار شده است.