هوش مصنوعی: ای کسی که دل مرا ربوده‌ای، چرا دوباره به ما نگاه کردی؟

هوش مصنوعی: چه کار کنم وقتی که برای نزدیکی به تو فقط نسیم صبحگاهی برایم حجاب این راز را برداشته است؟

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند حال خراب ما را در حضور محبوب به نمایش بگذارد و سریعاً به حالت عادی برگردد؟

هوش مصنوعی: دل من همچون کبوتر بی‌زبان و ناتوانی است که در آرزوی تو، ای پرنده‌ی بزرگ، در حال پرواز به سوی غم و اندوه زندگی می‌باشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم عشق و محبت تو را ترک کنم، حتی اگر به من مانند طلا و نقره نیز ارزش دهند و یا به من چیزی باارزش بدهند.

هوش مصنوعی: از خدا می‌خواهم که خوشبختی وصال تو را به من عطا کند، ای دو چشمی که به جهان روشنی می‌بخشید. من این درخواست را با پنج نماز به درگاهش می‌برم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو با این زیبایی و شگفتی در باغ قدم برمی‌داری، هیچ سرو در دنیا نمی‌تواند به ناز و زیبایی تو نزدیک شود.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا، به سوی ما بیا و نظر بر ما بیفکن، چرا که وجود ما به قامت بلند و زیبای تو نیازمند است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به خاطر غم تو به شدت تحت فشار قرار گرفته، و باید صادقانه بگویم که ناز و دلبری تو از هر حد و مرزی فراتر رفته است.