هوش مصنوعی: من مانند زلفی پریشان و بی‌قرار شدم، به طوری که در کوی بغداد، دچار آشفتگی و سردرگمی هستم.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی در صبحگاه از سمت بغداد بوزد، برای بوی دل‌انگیز خط و صورت او، جانم را فدای او می‌کنم.

هوش مصنوعی: چهره‌ات همچون برگ سمن لطیف و زیباست، و قامتت همچون سرو در باغ بلند و استوار است. چشمانم همچون محرابی است که به وجود تو ناز چشم‌ها و ابروی دلتنگی‌ام اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: بویی که در آغاز صبح از موی محبوبم می‌آید، هر لحظه صد بار جانم را به در می‌آورد و بوی بغداد را به یادم می‌آورد.

هوش مصنوعی: من بدخلقم مانند خورشید که باعث حیرت و سردرگمی می‌شود؛ اما خودم از ویژگی‌های واقعی و اصلی‌ام هیچ اطلاعی ندارم.

هوش مصنوعی: بر روی دل‌انگیز تو مانند ماه جویای زیبایی حاضر است، به‌طوری که زیبایی‌ات مثل گیسوان بغدادی پسران را از یاد می‌برد.

هوش مصنوعی: من همه آرزوها و خواسته‌های دنیا را دارم و می‌دانم این لحظه چه چیزی می‌خواهم؛ دل من پر از آرزوهاست و همه آن‌ها بر وصال پسر بغدادی متمرکز شده‌اند.