هوش مصنوعی: ای سرزمین پایتخت که دلی را گم کرده‌ای، جوان یغماگر بغداد، شور و هیجانی در دنیا ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: مانند آن ماه که زیباست و بهشت زیبایی‌هایش را نمی‌شناسد، دل و چشمان تو باید جایی امن و آرام داشته باشد، همچون مأوای دلنشین بغداد.

هوش مصنوعی: ای خدای من، زیبایی تو مانند گل یاسمن است، و بویی که می‌دهی چون خود یاسمن خوشایند و دل‌پذیر است. تو از سرو باغ‌ها نیز زیباتری، ای پسر بغدادی.

هوش مصنوعی: از آن موهای پرپیچ و خم، دل من به هم ریخته است. به همین خاطر، برای فرار از غم، در پای پسر بغدادی سر می‌گذارم.

هوش مصنوعی: زلف‌ و موهای دلبرانی که دل را درگیر می‌کنند، نمی‌توان بر آن‌ها تکیه کرد؛ چرا که این زیبایی‌ها و آشفتگی‌ها، شور و شوقی مانند شور و هیجان جوانان بغدادی به بار می‌آورند.

هوش مصنوعی: گفتم که می‌خواهم بخوابم و به آرامش برسم، اما او با زلف‌هایش جواب داد که نه، تو فقط یک بنده هستی و من به خواب تو نمی‌روم، بلکه به یاد لالای بغدادی‌ها افتادم.

هوش مصنوعی: روزی که جان انسان به سوی جایی فراتر از مکان پرواز کند، زندگی و روح واقعی او دچار تغییر و ویرانی می‌شود. در این حال، دل و روح او به یک جای جدید و زیبا می‌رسد، مانند بغداد که یادآور زیبایی و شکوفایی است.

هوش مصنوعی: اگر او در حال خوشی و رقص باشد، جانم را فدای او می‌کنم، زیرا وقتی صدای ناله‌ی دل را می‌شنود، یاد بغدادی می‌افتد.

 عشق او به قدری آشکار و واضح است که نمی‌تواند پنهان بماند، چرا که او عزم جدی و مطمئنی برای به دست آوردن دل من دارد. عشق پسر بغدادی ما را چه بسا رسوای دنیایی کرده است