هوش مصنوعی: عاشقان در کوی تو هیچ نظمی ندارند، زیرا هیچ چیز بهتر از صبح جدایی تو نیست که شبانه‌ای برای آنان وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بسیاری از تلخی‌های زندگی را به خاطر غم تو تجربه کرده‌ام، اما هنوز طعم شیرین وصالت را نچشیده‌ام، حتی یک جرعه کوچک هم از آن نداشته‌ام که این دردها را به جان خریده‌ام.

هوش مصنوعی: دل و جانم از جدایی تو به شدت آسیب‌دیده و تلخ شده است. آیا روزی به وصالی خواهیم رسید که به شادی و کامیابی برسیم؟ این دور از انتظار است.

هوش مصنوعی: پرنده جانم در آشیانه‌ای از موهای تو آرام می‌گرفت و اکنون در هیچ جای دیگری نمی‌توانم آسایش داشته باشم.

هوش مصنوعی: با تو در شب وصال خوشحال بودم و قبل از این، چون هیچ‌گاه خوشی‌ای با من، که در سختی هستم، دوام نداشت، حالا این وضعیت برایم بدتر شده است.

هوش مصنوعی: در آتش دوری محبوب می‌سوزم، و آن چهره مانند ماه را همچون شعله می‌کشم. از دست نادانی و کم‌تجربگی، انواع سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: او پزشک درد من است، اما دردی که از دوری او دارم، به اندازه کافی بر این رنجور نمی‌نهد.

هوش مصنوعی: درد من به اندازه‌ای زیاد است که دیگر نقطه‌ای برای تحمل ندارم و هیچ یاری در این دنیا ندارم. تنها کسی که از من خبری می‌برد و به او پیام می‌فرستم، نسیم صباست.

هوش مصنوعی: عشق او را بر پیشانی جانم گذاشتم و در ابتدا این احساس برایم شادی‌بخش بود، اما اکنون احساس شرمندگی می‌کنم که او را در زندگی‌ام دارم.