هوش مصنوعی: در صبحگاه نسیم خوشی می‌وزد و رایحه بهار در فضاست. ای ساقی، بیدار شو و هر چه زودتر آن شراب خوش رنگ را بیاور.

هوش مصنوعی: در روزهای غم و دوری، به دنبال راهی هستم تا این حال غمگین را با نوشیدن آبی رنگین شکسته و فراموش کنم و همچنان منتظر آمدن آن معشوقی هستم که تسکین‌دهنده دل من است.

هوش مصنوعی: من جانم را به نرگسی که در باغ است تقدیم می‌کنم و دل خود را به خاطر یاد آن چشمان خواب‌آلود و پر از غم به باد می‌سپارم.

هوش مصنوعی: من در دریای غم و اندوه غوطه‌ورم و از درد آن معشوق که مانند درخت نارون زیباست، می‌پرسم که چطور می‌توانم او را در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی، ای زیبا، در دنیای فریبنده جدایی و دوری، چشمان من که آرزوی دیدارت را دارند، چه قدر به تو نیازمندند تا دوباره به آغوشم برگردی؟

هوش مصنوعی: سرو مغرور گفت که من پادشاه باغ هستم، اما در دنیا درخت چنار به خاطر قامت بلندش از من سرتر است.

هوش مصنوعی: از اشک‌هایم نهالی به قامت تو رشد کرده است، پس حواست را جمع کن و از وزش باد ناامیدی دوری کن.

هوش مصنوعی: در شب عروسی، اگر ماه نتواند نورافشانی کند، نگران نباش؛ چرا که خورشید هم در برابر زیبایی چهره محبوب من شرمنده است.

هوش مصنوعی: هر چه زیبایی و لطافت از نسیم بهاری به گل‌ها و جان‌ها می‌آید، همگی را برای محبت و جمال محبوبم فدا می‌کنم.