هوش مصنوعی: وقتی که تو با زلف‌هایت بر چهره‌ات جلب توجه می‌کنی، آتش شوق و عشق را در دل جوانان و بزرگ‌ترها روشن کرده‌ای.

هوش مصنوعی: از درون سینه‌ام آتش می‌گیرد و جگرم می‌سوزد. اشک‌هایم به جای آب از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در راه عشق تو چنان به ذلت افتاده‌ام که مانند خاک هستم، ای نازنین، سر خود را همچون سرو از ما دور نکن.

هوش مصنوعی: من از آن جام لب نوشیده‌ام که به خاطر آن به این حال و روز افتاده‌ام و مست و خراب شده‌ام.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، من در جایی نشسته‌ام و به دل زخمی‌ام فکر می‌کنم. از دردی که دارم، جانم را مثل کباب بر آتش احساس می‌کنم و به همین دلیل، خون می‌خورم.

هوش مصنوعی: اکنون در تاریکی جدایی، حالتی زبون دارم و تا زمانی که به وصال تو نرسم، روشنایی همچون آفتاب برایم نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: چرا روی خود را از ما پنهان کرده‌ای؟ هیچ‌کس هرگز نمی‌تواند نقاب از چهره ماه بردارد.

هوش مصنوعی: تا کی مرا به این حال رنج می‌دهی، ای ماه روی؟ همچنان که موهایت در پیچ و تاب است، من هم در این درد و عذاب گرفتارم.

هوش مصنوعی: اگر تنها یک شب، چهره‌ات را در خواب ببینم، برای شکرگزاری، همه چیزم را فدای تو می‌کنم.