هوش مصنوعی: ای زیبایی که چهره‌ات چون آفتاب درخشان است، دل‌های مردم به خاطر تماشای روی تو به عشق می‌سوزد.

هوش مصنوعی: حجاب خود را از چهره‌ات بردار، چرا که هیچ‌کس نمی‌تواند به خورشید پوشش بزند.

هوش مصنوعی: در شب تار و غمگین جدایی، چهره‌ات را نشان بده تا نور شب از زیبایی موهایت تاب بگیرد.

هوش مصنوعی: موهای شل و آشفته‌ات را باز کن تا عطر خوشی در فضای اطراف پخش شود.

هوش مصنوعی: تو ای حورزاد، همچون شکر شیرین هستی، پس چرا به من این گونه تلخ و ناامید صحبت می‌کنی؟

هوش مصنوعی: جانم را فدای زیبایی تو کرده‌ام، حالا ای عزیز، ببین چه چیزی را درست می‌دانی یا چه تصمیمی می‌گیری.

هوش مصنوعی: به ما یک نگاه بینداز و ببین چقدر در رنج و درد هستیم، اما تو چشمانت را بسته‌ای و به خواب رفته‌ای.

هوش مصنوعی: تو از ظلم و ستم رحم نکردی و دست از آن نکشیدی، تا اینکه همه جا را در غم و ناراحتی فروبردی و هر چیز را ویران کردی.