هوش مصنوعی: ای معشوق زیبا، تو همچون مجسمه‌ای سنگی، با قامت بلند و دلربا، همچون ماه، چهره‌‌ای خیره‌کننده داری. تو همسان با حوریان آسمانی و گل‌های خوشبو هستی.

هوش مصنوعی: یعنی شاید نرگس مست از زیبایی تو الهام گرفته و روشنی را از تو دزدیده است، به طوری که ماه و خورشید هم به این زیبایی تو پی برده‌اند.

هوش مصنوعی: عطر مشک را در نافه‌ی آهوی ختن تصور می‌کنم، شاید با نسیم، بوی شَاخ زلف تو به مشام برسد.

هوش مصنوعی: اگر تو سروی زیبا هستی و بر ما می‌خندی، جا ندارد که من در اندوه چهره‌ات همچون دریا بگریم.

هوش مصنوعی: وقتی که گوهر ناب تو از دید من پنهان شد، احساسات و دردهای عشق در دل من به خصوص بیشتری پیدا کرد.

هوش مصنوعی: تو گل زیبایی در دشت سرسبز که بلبل با صدای جان‌بخش خود همیشه در وصف تو آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: حالت من به خاطر دوری از تو بسیار خراب است. اما در شب وصال تو می‌توانم جهان را زنده کنم.