هوش مصنوعی: گل از چمن جدا شد و به باغ رفت. حالا باید ببینیم که چه زمانی به آنجا می‌رسد. از روی شوق، آدمی ناله و گله می‌کند که کی این لحظه فرا می‌رسد.

هوش مصنوعی: به بادی که صبح دم می‌وزد گفتم که زودتر حرکت کن، اما او در حال افتادن و بلند شدن می‌رود. حالا نمی‌دانم چه موقع به محبوب خواهد رسید.

هوش مصنوعی: وقتی که به محبوب می‌رسی، پس از سلام که از من بگویی، درد و رنجی که از فراق تو دارم، بالاخره کی پایان می‌پذیرد؟

هوش مصنوعی: عمر انسان کوتاه و شب مانند زلف محبوب، طولانی و پر از جدایی است. این داستان پر از درد من هرگز به پایان نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: او هرگز به ما نگاه نمی‌کند و نمی‌تواند از لب‌هایش عطری به مستان برساند.

هوش مصنوعی: در این بیابان دوری و جدایی، غم به شدت مرا زیر پا گذاشته است و بعید می‌دانم که وضعیت جهان به نزد سلیمان برسد.

هوش مصنوعی: من در این جهان سرگردانم، چرا که نگاه جذاب و مست آن چشمان ناتوان مرا دچار confusion کرده است. با من صحبت کن، آرامش من، که این بی‌سامانی و سرگشتگی کی به پایان می‌رسد و من به آرامش می‌رسم؟