هوش مصنوعی: ای کاش روزی بیاید که جانم به معشوقم برسد و روح من همچون پرنده‌ای از قفس آزاد شده و به خانه‌ام بیاید.

هوش مصنوعی: آشنایان درد و غمت آرزوی وصل و نزدیکی به تو را دارند؛ به آنها کمی از آنچه می‌خواهند عطا کن، تا مبادا این احساس و طلب به دست کسانی بیفتد که به تو نزدیک نیستند.

هوش مصنوعی: دل ناآرام به عمق غم تو فرو رفته و مثل غواصی است که در دریا شنا می‌کند. اما چنانچه شانس به او روی کند، شاید به گوهر و مروارید برسد.

هوش مصنوعی: در حسرت عشق تو بسیار غمگین و حزین هستم، هرگز نگذار بیشتر از این ناراحت شوم، چرا که درد و رنج من به حدی است که ممکن است به داستانی تلخ تبدیل شود.

هوش مصنوعی: مشکل این است که من با شمع تو زندگی می‌کنم و جانم را به تو می‌سپارم، اما تو این را نمی‌گویی که نوری که به پروانه می‌رسد از من و وجود من جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: آهسته با من صحبت کن، چون من فقیر و بیچاره‌ام. نکنه بوی خوش دهانت به میخانه برسه و همه جا پخش بشه.

هوش مصنوعی: من نامه‌ای در مورد لب‌های زیبا و سرخ تو دارم که در آن به تو گفته‌ام تا زمانی که پروانه‌ها بیایند، متوقف نشوی.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو به قدری زیبا و پیچیده‌اند که دل من جایگاه محبت و عشق به آن‌هاست، زیرا تنها یک رشته از موی تو، به این دل و شانه‌ام متصل می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های آشفته تو به مانند جهانی بی‌مرز و بی‌حد، بی‌نهایت گسترده شده است.