هوش مصنوعی: ای چشم گریان، بی‌وجود تو، خون گریه می‌کند و هر لحظه بر اثر اندوه عاشقانه‌ات طوفانی به‌پا می‌شود.

هوش مصنوعی: هر بادی که صبح‌ها از آن کوچه بلند شود، عشق آن ماه را با خاک من در هم می‌آمیزد.

هوش مصنوعی: هر بار که گره‌ای از موهای نامنظمت را باز کنی، می‌بینی که دل‌های زیادی به آن گره خورده‌اند و مجذوب زیبایی‌ات شده‌اند.

هوش مصنوعی: با محبت گل سرخ در باغی که جان می‌بخشد، وقتی که کسی روی تو را ببیند، قلبش به شوق می‌آید و به طرز زیبایی باز می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا خوشبختی یاری را نصیب ما نمی‌کند که به دلم آرامش بیاورد. دل بیچاره‌ام حیران است و نمی‌داند چگونه با سرنوشتش مبارزه کند.

هوش مصنوعی: وقتی دل گرانبهای خود را در آستانه تو گم کردم، چرا خاک هر کوچه‌ای از من انتظار دارد که بر روی آن بوسه بزنم؟

هوش مصنوعی: در محله‌ای که وفاداری حکمفرماست، جان و دل ما آرام گرفته است. اگر حتی سر او هم برود، باز هم از جایی که تو هستی دور نخواهد شد.