هوش مصنوعی: باد بویی از موهای پریشان محبوب برانگیخت، جانم فدای آن نسیم که از نزد جانان می‌آید.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند آتش در دل ما شعله‌ور بوده و خاک سرزمین تو شاید تنها با نسیمی بتواند به آرامش برسد.

هوش مصنوعی: من غم عشق را به باد سپرده بودم و امید داشتم که به آرامش برسم، اما حالا دوباره در بی‌نظمی و سردرگمی قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: وجود من فقط یک نشانه بود، اما عطر زلف تو دوباره به جانم زندگی بخشید.

هوش مصنوعی: چشم بخت من که در تاریکی به سر می‌برد، اکنون روشن شده است. چون پیغام‌آور (بشیر) آمد و بویی خوش از گریبانش آورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که روزی چهره‌ی روشن و مانند خورشید تو را ببیند، همچون شبی بی‌نفس و بی‌وجود تو، ای ماه، به پایان می‌رسد و از زندگی‌اش خالی می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کسی که در شب وصالت نتوانست به خلوت تو دست یابد، مانند مجنون از شدت غمت به سوی بیابان رفت.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی در شب جدایی تو چه حالتی حاکم است؟ جایی که همه عالم از درد عشق به فریاد و ناله می‌افتند.