هوش مصنوعی: تا وقتی که موهای تو با زیبایی و پیچ و تاب خود، دل و جان مردم را به آشفتگی می‌آورد، حال خوشی به جوانان و پیران می‌بخشد.

هوش مصنوعی: حسادت زیبایی تو به قدری زیاد است که حتی نور آفتاب را به لرزه در می‌آورد.

هوش مصنوعی: صورت دوست مانند آفتاب است و وقتی به او نگاه می‌کنیم، چشمان‌مان پر از اشک می‌شود، گویا که از آب پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی دل انسان در انتظار عشق و وصال است، همانند خاکستر سوخته‌ای می‌شود که جانی پر از اشتیاق دارد.

هوش مصنوعی: احساسات دل را با پزشک خود درمیان گذاشتم، او از من خواست که صبر کنم و با پاسخ خود بازگشت.

هوش مصنوعی: برای درمان درد دوری چه کاری می‌توانم انجام دهم، که راهش به درستی انجام شده باشد؟

هوش مصنوعی: وقتی بوی زلف یار که رنگش به بنفشه می‌ماند به مشامم رسید، خوابم برد و آرامش گرفتم.

هوش مصنوعی: لب رود، صدا و عطر بهار یاد مرا به دوران جوانی می‌اندازد.

هوش مصنوعی: دوست با مهربانی و لطافت خود، در کنار جوی آب، دف و چنگ و نی و شراب را به همراه آورد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که بوسه‌ای به من بده، ای محبوب، که از آن لب و چشم تو در کلام من یاد کردم.

هوش مصنوعی: از آن لب شیرین مانند شکر تعجب می‌کنم که با تلخی پاسخ مرا داد.

هوش مصنوعی: گل به خاطر زیبایی و شرمی که از دلربایی‌اش دارد، در آب افتاده و سپس در میان شعله‌های آتش می‌سوزد و عطرش را به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: چشم بخت ما هیچ‌گاه روشن نشد تا زمانی که چهره زیبای تو نقاب پوشید.

هوش مصنوعی: من آنچه را که در این جهان می‌بینم، نشانه‌ای از سختی‌ها و مصائب زمانه می‌دانم که برایم طاقت‌فرساست.