هوش مصنوعی: تو از حال بیچاره‌ها بی‌خبری و در عین حال، اشک‌هایمان به خاطر تو همچنان جاری است و از این ناراحتی کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من به شدت از دوری چهره‌ات ناراحت و گریانم، اما چرا او (یعنی معشوق) به ما توجهی ندارد؟

هوش مصنوعی: در شب تاریک عشق و جدایی من، گویا هیچ وقت ماهی وجود نداشته و همه جا را ظلمت فراگرفته است.

هوش مصنوعی: شب تار و بی‌پایان مانند رشته‌های زلف محبوبم است و در این شب، اثری از روشنایی صبح و چهره جانانم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این بیت به احساسات عمیق و دردناک شاعر اشاره دارد. او از دل سنگین و ناتوان خود در مقابل خوشی‌ها سخن می‌گوید و از ناامیدی و بی‌رحمی دنیا نسبت به او گلایه می‌کند. به نظر می‌رسد که او انتظار دارد دنیا به حال او رحم کند و غم‌هایش را درک کند.

هوش مصنوعی: من نه تاب صبر برای دیدن او را دارم و نه در شب و روز می‌توانم آرامش داشته باشم. عشق او به قدری عمیق است که خواب و خوراکم را نیز گرفته است.

هوش مصنوعی: عزیزم، از من دوری مکن، زیرا که جدایی برای من بسیار سخت است و من این قدرت را ندارم که در برابرش بایستم.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که به دوری بیندیشی و خودت را از من دور کنی، این دل من تنها به یاد و بوی موهای توست و غیر از آن هیچ راهی را نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: ای دل، در این مسیر عشق جانان، حتی اگر هزار بار دور خود بچرخی، همچنان راهی به بیرون نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: از دوری تو، جانم به شدت رنج می‌برد و جز از خون دل، هیچ چیز دیگری برای تسکین دل در این دنیا وجود ندارد.