هوش مصنوعی: ای باد صبحگاهی، به من بگو که حال آن معشوقه چه خبر است. بوی خوش تو چه حکایت دارد و حالا سر زلف یار به چه صورت است؟

هوش مصنوعی: بویی که از زلف او می‌آید، بسیار ارزشمند و شگفت‌انگیز است و حیات‌بخش است؛ بوی او مانند عطرهای خوشی چون عنبر و مشک می‌باشد.

هوش مصنوعی: با نگاهی که به طور نیمه مست به من می‌کنی، چه نیازی به درختان زیبا و دلفریب است؟ قد و قامت تو به قدری جذاب است که درختان سرو و چنار در برابر آن هیچ هستند.

هوش مصنوعی: در زلف‌های در هم پیچیده آن معشوق، حال دل بی‌قرار و سردرگم چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: گل‌های روز وصال تو در دامن رقیب، مانند نوک خاری بر جان بی‌دلان است. این بیان به زیبایی و تلخی احساسات عاشقانه اشاره دارد؛ گلی که نماد عشق و وصال است، اما در عین حال، در دامن رقیب قرار دارد و به نوعی موجب درد و رنج بی‌دلان شده است. این تضاد بین زیبایی و زخم احساسات را به خوبی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر روزی به سراغ بیگانگان بروی، جز جان عزیزم چه چیزی برای فدای کردن در این دنیا داری؟

هوش مصنوعی: بهار فرارسیده و من به زیبایی محبوبم و باغ احساس می‌کنم. دلم می‌خواهد که بهتر از این روزها در بهار وجود نداشته باشد.