هوش مصنوعی: ای محبوب بی‌رحم، چرا بر دل مظلوم و بیچاره‌ای که تمام وجودش را به پای تو گذاشته‌ام، این‌قدر ستم می‌کنی؟

هوش مصنوعی: کسی که غمگین و عزادار است، هر شب تا صبح در درگاه تو می‌زند و تو هیچ نمی‌گویی که او کیست.

هوش مصنوعی: به لب‌های سرخ و دلنشین تو که جان را زنده می‌کند، تنها آب حیات را می‌توان تشبیه کرد و زلف‌های تو همچون دام بلایی است که زیبایی تو را به مانند پری‌ها حسادت‌آمیز می‌کند.

هوش مصنوعی: من درباره زیبایی تو حقیقت را می‌گویم؛ چهره‌ات همانند ماه کامل و قامتت مانند سرو خوش‌اندام است.

هوش مصنوعی: تو رفتی و من بدون وجودت در چه حالی هستم. آیا هرگز کسی را دیده‌ای که بی‌جان باشد و همچنان زندگی کند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که بدون عشق زندگی کند، باید بگوید که من زنده‌ام، اما باید بر این نوع زندگی که بی‌عشق است، گریه کند.

هوش مصنوعی: سوالی از تو دارم ای معشوق بی‌رحم، چرا بی‌دلیل بر من حقیر ظلم می‌کنی؟

هوش مصنوعی: هر کسی که با خلوص نیت جانش را در راه تو فدا کند، هیچ‌کس در این دو جهان نگفته است که این صفت زندگی کردن است.