هوش مصنوعی: دل من مانند چشمی مست در حالتی غمگین و مستی به سر می‌برد و در این حال، همهٔ جهان برای من به شکل یک کوچه پر از غم و اندوه نمایان شده است.

هوش مصنوعی: تو به من وعده داده‌ای که وقتی به تو برسم، از صبرم بهره‌ای می‌برم. اما اگر برای صبر کردن، جانا به تو اتکا کنم، فقط به خاطر این است که چاره دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: ای محبوب، من به خاطر جان و وجود تو بنده‌ام و برایم ارزش زیادی ندارد که بخواهم خودم را در برابر تو سنگین و مهم جلوه دهم. چون می‌دانم که این نوعی بی‌اعتنایی و سبکباری نسبت به تو است.

هوش مصنوعی: من حتی در خواب نیز نمی‌بینم که به یاد تو آرامش پیدا کنم، زیرا هر شب تا صبح چشمانم به خاطر غم، در حالی که بیمار هستم، بسته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چشم تو دلم را ربود و زلف هایت آنقدر به هم پیچیده است که ما را آشفته و پریشان می کند، مانند اینکه ما در چنگال یک کار زشت و ناپسند گرفتار شده باشیم.

هوش مصنوعی: به یارم نمی‌توانم برسم، اما می‌دانم که در دوری‌ات چنان غمگینم که اشک‌هایم مثل خون از چشمانم بر صورت‌ام می‌ریزد.